Τί έμαθα το Πάσχα.

Επιτέλους τελείωνει και αυτό το τετραήμερο και μπορώ πλεόν ως καλός workacholic να επιστρέψω στους κανονικούς μου ρυθμούς, για τους οποίους όλο γκρινιάζω, αλλά δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά. Πρέπει να ομολογήσω ότι ως άθεος, άθρησκος κλπ κλπ δεν μου λέει τίποτα αυτή η γιορτή κατά την οποία ούτε δώρα ανταλλάσονται, ούτε να διασκεδάσεις σαν άνθρωπος μπορείς, ούτε συνοδεύεται από γλυκά της προκοπής (κάτι τσουρέκια και κουλούρια και έξω από την πόρτα). Τελοσπάντων, από αύριο ξανά δουλειά καιέγερση στις 6, που αρχίζει να μου αρέσει κιόλας. Πάντως για να πω ότι αυτές οι μέρες δεν πήγαν στράφι, σκέφτηκα να κατάγραψω τα πράγματα που αποκόμισα αυτό το τετραήμερο, για να τα θυμάμαι πάντα και να νοίωσω σοφότερος άνθρωπος.
Λοιπόν,
1. Αν και πάω σε εκκλησίες μόνο σε γάμους και κηδείες και τότε πάλι κάθομαι απ' έξω λες και είμαι ο Damien από την "Προφητεία", θα πρέπει να αναθεωρήσω σιγά σιγά τη στάση μου. Στην ακολουθία (ή όπως το λένε) της Ανάστασης, την οποία παρακολούθησα από την τιβί περιμένοντας να επιστρέψουν όλοι οι συγγενείς και λοιποί με το Άγιο Φως για να φάμε επιτέλους, παρατήρησα ότι ορισμένοι ψάλτες στη μητρόπολη, Πατριαρχείο και λοιπά μαγαζιά, ήταν χάρμα οφθαλμών. Μήπως να γίνω πιο regular church-goer?
2. Μπορώ χωρίς να πάθω τίποτα απολύτως να φάω τέσσερα πιάτα μαγειρίτσα στη σειρά. Και δεν εκάνα και νηστεία.
3. Όλοι οι φίλοι και φίλες μου έχουν εξοχικό και γονείς και παππούδες και αυτές τις μέρες την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια σε διάφορα χωριά ανά την επικράτεια. Να δούμε πότε σκοπεύουν να απογαλακτιστούν και να κάνουν και κανένα Πάσχα με φίλους και γκομένες/γκόμενους. Καλά δε λέω...και εγώ με τα σόγια ήμουν, αλλά με την πρώτη ευκαιρία την έκανα. Είδα όλους όσους δεν είχα δει για ένα ολόκληρο χρόνο.
4. Το Μεγάλο Σάββατο, το Κολωνάκι είναι άδειο. Για πρώτη φορά είδα γνωστά καφέ κλειστά. Μόνο το Rosebud είχε κόσμο και αυτό στο ισόγειο μόνο. Το καλό είναι ότι μπορείς και παρκάρεις άνετα και χωρίς να πληρώσεις και αυτό το κόκκινο εισιτήριο που παίρνεις από το περίπτερο.
5. Η ελληνική τηλεόραση είναι χειρότερη από ότι την θυμόμουνα. Και για κάποιο λόγο, το Πάσχα και ο χριστιανισμός έχουν κάποια σχέση με ταινίες για τον Αννίβα, την Κλεοπάτρα και με όπερες του Βέρντι. Τώρα που το θυμήθηκα, να πάω στο Μέγαρο στην "Σιμόν Μποκανέγκρα" ή θα κοιμηθώ πάλι, όπως στους "Σικελικούς Εσπερινούς"? Εγώ είμαι για "Τραβιάτα" το πολύ, άντε καμία "Μαντάμα Μπατερφλάυ".
6. Ο Καρατζαφέρης ήταν bodybuilder στα νιάτα του. Να σταματήσω γυμναστήριο τώρα ή αφού αφαιρέσω το μυαλό μου για να μην φανταστώ την εικόνα?
7. Το παιδί που έχει το μαγαζί με τα συμπληρώματα κλπ κλπ που αγοράζω είναι, αν και κοντούλης, τόσο hot όσο μου φαίνεται ή ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται? Καλά αυτό ήταν απορία. Δεν έμαθα τίποτα.
8. Το καλύτερο Πάσχα που έχω περάσει ήταν στην Κωνσταντινούπολη. Κρίμα που δεν μπόρεσα να πάω και φέτος και με περιμένανε και οι φίλοι μου εκεί. Όλες αυτές τις μέρες νοσταλγούσα τις βόλτες μου στο Νισάντασι και στην Ιστικλάλ.

9. Έχει δημαρχιακές εκλογές στο Λονδίνο και είμαι πάλι διχασμένος ποίον να υποστηρίξω, έστω νοητικά και ψυχικά. Από την μία είναι ο νυν δήμαρχος Κεν Λίβινγκστον που ταιριάζουμε ιδεολογικά (αν και δεν έχω πάει να δω τι έχει κάνει μέχρι τώρα)και από την άλλη ο υπέρ-κούκλος Μπραίαν Πάντικ, ετών 50, ο οποίος είναι ΚΑΙ ΓΚΕΙ, ΚΑΙ ΠΡΩΗΝ ΜΠΑΤΣΟΣ (καλά Άγγλος μπάτσος), μόνο που εκπροσωπεί τους Φιλελεύθερους, όπου κάπου κολλάω (εντάξει όχι απόλυτα, μην κλωτσήσει και ο cobden). Ο Πάντικ δεν έχει και πολλές ελπίδες να βγεί. Γύρω στο 10% θα πάρει κατά τις δημοσκοπήσεις. Η μάχη παίζεται ανάμεσα στον Κεν και τον υποψήφιο των Συντηρητικών, ένα τύπο που μοιάζει με πρώην μέλος ξεπεσμένου ποπ-ροκ συγκροτήματος των 70's. Για του λόγου το αληθές παραθέτω και φωτό του Πάντικ και του τελειωμένου υποψηφίου των Συντηρητικών, Μπόρις Τζόνσον τον λένε. Του Κεν δεν παραθέτω, δεν λέει και τίποτα.
Και μίας και το έπιασα το θέμα και λόγω του ότι έχω και ένα κόλλημα με τους πολιτικούς και την πολιτική σε βαθμό βίτσιου θα πρέπει να σημειώσω ότι και στην Ρώμη γίνονται εκλογές για δήμαρχο, όπου ο υποψήφιος της Κεντρο-αριστεράς (ή ότι τελοσπάντων είναι αυτό το πράγμα που λέγεται κεντρο-αριστερά) είναι πάλι ο Ρουτέλι, ετών 54. Με καθαρά πολιτικά κριτήρια, θα τον ψήφιζα και με τα δύο χέρια.



Στις δύο προηγούμενες φωτό, ο Ρουτέλι σε νεότερη ηλικία, μάλλον πριν καμιά δεκαριά χρόνια.

Ακολουθεί αφιέρωμα στον Πάντικ και μία φωτό του Τζόνσον, έτσι για την σύγκριση. Α, να σημείωσω ότι το όνομα του Πάντικ συνδέθηκε με την υπόθεση Μενέζες, εκείνου του βραζιλιάνου φοιτητή που σκοτώθηκε από πυρά αστυνομικών στο μετρό του Λονδίνου γιατί φορούσε μπουφάν στο κατακαλόκαιρο και θεωρήθηκε ύποπτος τρομοκράτης. δεν γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες. Θα το ψάξω το πράγμα.






10. Το "περί τυφλότητας" έχει γυριστεί σε ταινία, όπως λέει ο provatos. Επιτέλους μία ταινία για να περιμένω και εγώ.
11. Τελικά, από τα πράγματα που λες ότι θα κάνεις το τετραήμερο, δεν κάνεις ούτε τα μισά. Πάλι η δουλειά στη μέση θα μείνει.
12. Μπορώ να περάσω δύο ώρες χωρίς να σκεφτώ τον συνάδελφο που λέγαμε. Μόνο που αυτές οι δύο ώρες είναι όταν πεινάω και όταν τρώω.
13. Από σήμερα με έχει πίασει μία τρομερή αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε γαμάτα!!!

Τσίρκουλο.

Πήγαμε το Σάββατο να κάνουμε το κονέ του κολλητού μου, για να δούμε που θα πάει και αυτό. Είπαμε να πάμε στο Circus στην γκρίζα ζώνη μεταξύ Εξαρχείων και Κολωνακίου. Μαζευτήκαμε γύρω στα 10 άτομα επειδή ήθελα μπούγιο για να μην έρθουν και σε απόλυτα άμεση επαφή και ακοίξει το στόμα του ο κολλητός μου και αρχίσει να λέει στην κοπέλα ότι παπάρα του κατέβει. Το μπαράκι ήταν φίσκα, δεν έπεφτε καρφίτσα και εμείς είμασταν κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο, έτοιμοι για όλα. Το μέρος αυτό είναι πολύ δημοφιλές τον τελευταίο καιρό και κρίνοντας από τον κόσμο και τη μουσική μπορώ να καταλάβω το γιατί. Όμως την επόμενη φορά που θα πάω θα είναι σίγουρα καθημερινή γιατί από μία στιγμή και μετά η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο. Κοντέψαμε να τεκνοποιήσουμε με τη διπλανή παρέα, που αν εξαιρέσεις έναν κούκλο, ήταν και για τα μπάζα.
Τελοσπάντων, τα πράγματα πήγαιναν καλά, ο Π. άρχισε να νοίωθει άνετα με την κοπέλα σιγά-σιγά, ώσπου τελικά ένοιωσε τόσο άνετα που άρχισε να της μιλάει και σταματημό δεν είχε. Και όπως φοβόμουνα, οι δύο στις τρεις κουβέντες του ήταν μπαρούφες και αποτυχημένο χιούμορ. Τελικά, όταν πλέον κοντέψαμε να ποδοπατηθούμε, αποφασίσαμε να φύγουμε, οι μισοί πήγαν αλλού, που ήταν πιο ταιριαστό με το κοινωνικό τους στάτους, και οι άλλοι μισοί μαζί μου σε ένα ταπεινό πάρτυ που με είχαν καλέσει. Εκεί η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και από τις παπάρες που άκουγα ήμουνα έτοιμος να του φωνάξω να βγάλει επιτέλους το σκασμό. Δεν το έκανα. Παραιτήθηκα. Ας γίνει ότι είναι να γίνει. Ε μα πια.
Και σήμερα με έπαιρνε τηλέφωνο να με ρωτήσει τι να κάνει με την κοπέλα. Του είπα κάνε ότι νομίζεις. Έγινα κακός, αλλά δεν άντεξα. Όσο τον προστατεύω, δεν μαθαίνει. Ας πάθει για να μάθει.

Άλλο. Ο συνάδελφος τελικά όχι μόνο πρέπει να είναι στρέητ, αλλά και υπερ-μπήχτης. Έμαθα χτες από κοινό γνωστό ότι του έχει βγει το όνομα και του κάνουν και πλάκα για το πόσο επιθετικός είναι με τις γυναικές. Πάει λοιπόν και αυτό. Εντάξει, μπορεί να έχω πάθει πλάκα μ'αυτόν, αλλά μπορώ σίγουρα να περιοριστώ στο να τον κοιτάω όλη την μέρα.


Συγνώμη, δεν ξέρω τι άποψη έχει ο καθένας για το ζήτημα το Σκοπίων και της ονομασίας, αλλά νομίζω ότι ο πρόεδρος Τσεβερνκοφσκι είναι τρελό μωρό.

Je suis fatigue.

Και ενώ στην προηγούμενη ανάρτηση έγραφα κάτι περί κεφαλιού ψηλά κλπ κλπ, σήμερα γύρισα για τρίτη συνεχόμενη μέρα με το κεφάλι σκημένο. Το να κλείνω 13 ώρες στο πόδι και να γυρίζω σπίτι στις 8 δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα. Τουλάχιστον ως δικηγόρος έριχνα και κανα ύπνο στο γραφείο πάνω στα χαρτιά και το πληκτρολόγιο. Τώρα δεν μπορώ ούτε να μισοκλέισω τα βλεφαρά μου. Πάει και η βραδυνή έξοδος μεσοβδόμαδα, πάει και το γυμναστήριο, πάει και η προοπτική των καλοκαιρινών διακοπών. Πλέον δεν έχω κουράγιο ούτε να κοιτάω τα ωραία παιδιά στο μετρό. Άσε που όταν γυρίζω είμαι μες στο μάυρο χάλι και ντρέπομαι ακόμα και παιχνίδι με τα μάτια να κάνω. Χαλαρωμένη γραβάτα, τσαλακωμένο κουστούμι, ξεχτένιστα μαλλιά, σιχαίνομαι τον ευατό μου. Και σήμερα με κοίταζε όπως κατηφόριζα στο μετρό ένας κούκλος και εγώ να αναρωτιέμαι αν είναι γιατί μοιάζω με τον Αλ Μπάντυ μετά από χοντρή πελάτισσα ή επειδή με κουτσούλησε κανένα περιστέρι. Καμία πιθανότητα να του άρεσα (αν ήταν γκέι, λέμε τώρα...).

Πάντως δύο καλά....Το πρώτο τα λεφτά. Επιτέλους αξιοπρεπής μισθός.

Το δεύτερο και σπουδαιότερο, ο κούκλος συνάδελφος. Για ακόμα μία φορά είμαι ερωτευμένος. Και βέβαια για ακόμα μία φορά δεν πρόκειται να τολμήσω να κάνω τίποτα. Γιατί είναι ξεκάθαρα στρέητ (αν και πολύ στημένος για στρέητ) και γιατί αν τολμήσω το παραμικρό με βλέπω στην ανεργία ή ακόμα χειρότερα πίσω στη δικηγορία. Οπότε αρκούμαι να τον κοιτάω όλη μέρα και να φαντάζομαι διάφορα. Να δούμε πότε θα μου περάσει και αυτό.

Άλλο. Σήμερα με βλέπω στο κρεβάτι με τις κότες. Δεν πάει άλλο.΄

Η τελευταία μου μέρα ως δικηγόρος.

Όπως όλοι οι σπασίκλες στο σχολείο, έτσι και εγώ αποφάσισα ότι για να κάνω περήφανους τους γονείς μου και για να με αγαπάνε και να με σέβονται όλοι, έπρεπε να γίνω είτε γιατρός, είτε δικηγόρος. Το πρώτο αποκλείονταν γιατί ήμουν πάτος στη χημεία και τα μαθηματικά, οπότε κατέληξα στο δεύτερο. Πέρασα στη Νομική Αθηνών με χαρές και πανηγύρια και από εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιήσα ότι δεν ήθελα να γίνω δικηγόρος. Δεν μπορούσα να κάνω πίσω όμως και τελικά, μετά κόπων και βασάνων τελείωσα τη σχολή στα 5 χρόνια και αφού πέρασα 16 μαθήματα στο τελευταίο έτος, αφού τα προηγούμενα προφανώς ξυνόμουνα.

Μετά έκανα και άσκηση σε ένα δικηγόρο που θεωρούσε ως υπέρτατη έκφραση φιλίας και αγάπης να μας φωνάζει "μαλάκες" και να να λέει ότι θα μας γαμήσει και δεν ήταν καν εμφανήσιμος. Μετά έκανα και μεταπτυχιακά, πήγα και φαντάρος και αποφάσισα ότι τώρα πια θα γίνω κανονικός δικηγόρος με κάρτες, τσάντα και όλα. Τελικά κάρτες δεν έβγαλα ποτέ, και αντί τσάντας είχα ένα σακίδιο, όπου το πρωί έβαζα δικογραφίες, ημερολόγια και άλλα και το απόγευμα τα ρούχα τοου γυμναστηρίου, πετσέτες και γάντια για τα βάρη.

Πάντως τα έκανα όλα: εμφανίστηκα στο ειρηνοδικείο με κοστούμι Μπος και ύστερα όλο το γραφείο με κοροίδευε "μεγάλες στιγμές έζησε το ειρηνοδικείο", έκανα τον μεταφραστή σε Γάλλους πελάτες, μεταφράζοντας ουσιαστικά αυτά που ήθελα έγω, στριμώχτηκα σαν σαρδέλα στο ΠΡΟΚΑΤ για να εγγράψω προσημείωση υποθήκης με την ελπίδα ότι μες στο συνωστισμό όλο και κάποιος ωραίος ασκούμενος θα κόλλαγε πάνω μου, χώθηκα σε σκονισμένα βιβλία κάνοντας έλεγχο τίτλων με το ένα μάτι και κοιτώντας ποιος πηγαινοέρχεται με το άλλο, αλλά τελικά προκοπή δεν είδα. Λεφτά δεν έβγαλα, μπροστά στους δικαστές εξακολουθουσα να τρέμω, με τις γραμματείς αδυνατούσα να φλερτάρω για να κάνω τη δουλεία μου και κάθε πρωί που ξύπναγα βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή που δεν δήλωσα στο μηχανογραφικό το Ιστορικό-Αρχαιολογικό. Και επειδή η κατάσταση απαιτούσε άμεσες και δραστικές λύσεις αποφάσισα να τα παρατήσω όλα μέσα σε μία στιγμή. Ήμουνα στην Ιθάκη διακοπές όταν μου ήρθε η ιδέα να παραιτηθώ και να κάνω αυτό που πάντα ονειρευόμουνα. Και έτσι και έγινε. Κουράστηκα, φαλήρισα, στενοχωρήθηκα, έκλαψα, αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Δεν θα πω τι κατάφερα, απλά ότι πλέον όταν περπάτάω για να πάω στο σταθμό του Μετρό το πρωί, δεν έχω πια το κεφάλι σκυμμένο, αλλά κοιτάω ψηλά.

Σήμερα, και επίσημα έπαψα να είμαι δικηγόρος. Δεν λυπήθηκα. Απλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι και εκείνα τα χρόνια της δικηγορίας είναι ένα μέρος του ευατού μου, κάτι δικό μου. Δεν μετάνοιωσα για αυτά τα χρόνια, μόνο για τις επιλογές μου. Ίσως να έφταιγα εγώ, ίσως κάτι άλλο.

Τώρα πια όταν βλέπω νέους δικηγόρους στην ηλικία μου στο τραίνο, στο δρόμο, δεν μπορώ να μην νοιώσω ότι ενώ κέρδισα την ελευθερία μου και την προσωπική μου γαλήνη, ταυτόχρονα κάτι έχασα, που ίσως αυτοί οι νέοι δικηγόροι να το έχουν βρει ή να το βρουν στο μέλλον.

Περί όνου σκιάς.

Γύρισα και από την Αίγινα που είχα πάει το ΣΚ. Ωραία περάσαμε, πολύ γέλιο ρίξαμε, πολύ κρασί ήπιαμε και πολύ μελαγχολήσαμε όταν ήταν να πάρουμε το πλοίο για τον Πειραιά. Κάθε φορά που πάμε το ίδιο γίνεται. Ευχόμαστε να μην είχαμε δουλειά τη Δευτέρα για να καθόμασταν ακόμα λίγο.

Τα κορίτσια είχαν πάει από την Παρασκευή, εγώ με τον κολλητό μου από το Σάββατο. Αυτός έφυγε την Κυριακή τό πρωί, είχε βάρδυα στο πλοίο, αυτή είναι η ζωή των στρατιωτικών, όλο κάτι να σε ξενερώνει, άσε που όλο το Σάββατο ήταν στο τηλέφωνο με συναδέλφους του να συζητάνε για τις επισκευές στο πλοίο, για την άσκηση που θα πάνε κλπ κλπ. Όταν έμεινα με τις κοπέλες, συζητήσαμε για το κονέ που θα του κάνουμε το επόμενο Σάββατο με εκείνη τη φίλη μου από το μεταπτυχιακό και αναρωτηθήκαμε αν θα βρεθεί κάποια κοπέλα να τον αντέξει.

Δεν είναι κακό παιδί. Αντίθετα είναι ίσως ο αγαθότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ. Είναι όμως τόσο ατσαλάκωτος που πάντα η πρώτη εντύπωση που έχει όποιος τον γνωρίζει είναι αρνητική. Όταν όμως τον γνωρίσεις καλύτερα τον λατρέυεις. Για μένα είναι σαν τον μικρό μου αδελφό, αν και είμαστε συνομήλικοι. Κάνουμε παρέα από το Γυμνάσιο και πάντα, αν και ακολουθήσαμε διαφορετικούς δρόμους, αυτός στρατιωτική σχολή, εγώ Νομική, πάντα είμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο, πάντα καταλαβαινόμασταν καλύτερα από ότι με οποιονδήποτε άλλο. Στο σχολείο αυτός αντέγραφε από εμένα στα Αρχαία, εγώ από αυτόν στη Φυσική. Μαζί βγαίνουμε για να ψωνίσουμε, έχει γίνει δε ο προσωπικός μου σύμβουλος επί θεμάτων μόδας. Έχουμε καταλήξει να έχουμε σχεδόν το ίδιο στυλ, αν και εγώ εξακολουθώ να κάνω στυλιστικά εγκλήματα κατά συρροήν.

Σήμερα όμως συνειδητοποίησα δύο πράγματα, που μ' έκαναν να αναρωτιέμαι αν ξέρω έστω και ελάχιστα αυτό τον άνθρωπο, που νοιώθω σαν αδελφό μου. Το πρώτο ήταν όταν ενώ τρώγαμε πρωινό με τα κορίτσια μου είπαν ότι το βασικότερο πρόβλημα του Π., του κολλητού μου, είναι ότι ζει στη σκιά μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσαν και ακόμα έχω αμφιβολίες. Μου είπαν ότι εγώ σε σύγκριση με τον Π. είμαι πιο κοινωνικός, πιο ζεστός, σε μία παρέα μονοπωλώ την συζήτηση, έχω ευφράδεια και ότι επειδή είμαι πιο ωραίος και ψηλός μία γυναίκα κοιτάζει εμένα και όχι τον Π., ο οποιός σε μία παρεά εξαφανίζεται και επισκιάζεται δήθεν από εμένα. Αυτό πίστευαν αυτές, εγώ το αρνήθηκα, αλλά ύστερα άρχισα να σκέφτομαι όλες αυτές τις περιπτώσεις που προσπαθήσαμε να του γνωρίσουμε κοπέλες σε εξόδους για καφέ, για ποτό κλπ και αυτός ουσιαστικά δεν μίλαγε, ενώ εγώ άνοιγα κουβέντα και μετά δεν το έκλεινα. Υπήρξαν και κανά δυο περιπτώσεις που η κοπέλα έδειξε περισσότερο ενδιαφέρον για μένα παρά για τον Π. Του έχω κάνει κακό λοιπόν? Μήπως όντως πρέπει να αλλάξω εγώ και όχι αυτός? Μήπως το κακό είναι ότι εγώ είμαι υπερβολικά ανοιχτός και όχι ότι αυτός είναι υπερβολικά κλειστός? Μήπως είμαι τόσο εγωκεντρικός ώστε να βάζω πάνω από το καλό του φίλου μου, τη δική μου ευχαρίστηση?

Το δεύτερο είναι το πώς θα αντιδρούσε αν μάθαινε ότι είμαι γκέι. Ο Π. είναι στρατιωτικός, με συντηρητικό μπακγκράουντ και τη γνωστή αντιμετώπιση απέναντι στους γκέι. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η συμπεριφόρα του θα άλλαζε, θα ήταν σίγουρα πιο επιφυλακτικός και θα το έδειχνε. Δεν ξέρω αν θα έφτανε στο σημείο να έκοβε και κάθε σχέση μάζι μου.

Βλέπω λοιπόν, ότι ένας άνθρωπος τον οποίο νοίωθω σαν αδελφό μου, ένας άνθρωπος που μου είναι τόσο κοντά, άρχισε από σήμερα να μου φαίνεται σαν ξένος. Και όλα αυτά από μία απλή πρωινή κουβεντούλα.

Ρε άστραψε το μάτι μου!!!

Για ακόμα μία φορά ο πρωθυπουργός ζήτησε πλήρη "κάθαρση", αυτή τη φορά για το σκάνδαλο του ντόπινγκ. Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να θυμηθώ πόσες φορές ο πρωθυπουργός, καθήμενος στον θρόνο του στο όρος Αιγάλεω, ζήτησε από τους υπουργούς του να κάνουν ότι είναι δυνατόν για να διελευκανθεί η τάδε υπόθεση και να τιμωρηθούν οι υπέυθυνοι. Και ύστερα αυτοί θα βγουν στο προαύλιο του Μεγάρου Μαξίμου και θα δηλώσουν ότι ο πρωθυπουργός είναι αυτός που περισσότερο από τον καθένα ενδιαφέρεται για την "κάθαρση", αλλά βέβαια μόνο όταν τελείωσει το DVD που βλέπει. Τα ίδια ακούσαμε τα τελευταία χρόνια για ένα σωρό υποθέσεις. Κάθαρση στο δικαστικό χώρο, κάθαρση στην Εκκλησία, κάθαρση στην Αρχή Ανταγωνισμού, κάθαρση στην Αστυνομία, κάθαρση στα Πανεπιστήμια, κάθαρση στα μπλόγκς, κάθαρση στην Ecomoda. Με τόσο καθαρό πρωθυπουργό θα έπρεπε να ήμασταν τουλάχιστον η Σιγκαπούρη, όπου δεν επιτρέπεται ούτε τσίχλα να μασας δημόσια. Και βέβαια το αποτέλεσμα ήταν πάντα ένα. Ένας καινούργιος άχρηστος νόμος.

Εντέλει, μάλλον δεν φταίει η μανία με την καθαριότητα, αλλά το γεγονός ότι ένας αστοιχείωτος και άσχετος πρωθυπουργός επιμένει να κυβερνάει ενώ είναι προφανές ότι καλύτερα θα περνούσε σπίτι του να βλέπει ταινίες στο χομ-σίνεμα και να τρώει σουβλάκια. Μία φορά πήγαινα για να ένα συμβόλαιο στο Κορωπί και ενώ οδηγούσα στην Αττική Οδό, είδα τον Καραμανλή με την συνοδεία του να κατευθύνεται προς Μεσόγεια, προφανώς γύριζε σπίτι του. Η ώρα ήταν 12 το μεσημέρι. Η ώρα που όλοι οι εργαζόμενοι γυρίζουν σπίτι τους!

Me wear pretty shoes one day.

Το είδα τελείως τυχαία στην εφημερίδα τη Δευτέρα το πρωί. Ο David Sedaris στην Αθήνα, στην Ελληνο-Αμερικανική Ένωση θα διαβάσει αποσπάσματα από βιβλία του. Το έγραφε και το Αθηνόραμα, αλλά δεν το είχα προσέξει και κρίμα που το αγοράζω κάθε βδομάδα και δεν προλαβαίνω να το διαβάσω και μετά από μερικές μέρες βλέπω ότι έγινε η τάδε συναυλία και το δείνα θεατρικό και δεν πήγα γιατί δεν το είχα προσέξει. Τέλοσπάντων, αυτό το πρόλαβα και είπα θα πάω οπωσδήποτε. Πήρα κάποιους φίλους τηλέφωνο να έρθουν, η μία είχε barre-a-terre, η άλλη δικαστήριο, ο τρίτος έπαιζε ποδόσφαιρο και τελικά πήρα τον τελευταίο που περίμενα να έρθει, ο οποίος έχει λίγο το στύλ " σας παρακαλώ, δεν θα θέλα" και είναι δεξιών και άκρως συντηρητικών απόψεων, αλλά με έχει συνοδέψει σε δύσκολες στιγμές που κανένας δεν ήθελε να έρθει, κάτι αντιρατσιστικά φεστιβάλ και πορείες του Ευρωπαικού Φόρουμ, οπότε τον προειδοποιήσα ότι ο συγγραφέας είναι γκέι και το περιβάλλον θα είναι λίγο gay-friendly, αλλά δεν τον ένοιαξε, δεν θα μας κολλήσει, είπε και χάρηκα που είναι τελικά ανοιχτόμυαλος (αν και το θεωρεί μικρόβιο), που να ήξερε βέβαια... Επίσης, πρέπει να σημειώσω ότι κανένας δεν ήξερε ποιός είναι αυτός ο Sedaris, μάλλον για Ινδό τον έκαναν, αλλά δεν ενδιαφέρθηκαν και να μάθουν...δικαστήριο, πιέ-α-τέρ, ποδόσφαιρο κλπ κλπ.

Εντάξει, φτάσαμε εκεί. Σιγά σιγά γέμισε η αίθουσα, ήταν και ο Χωμενίδης και κάνα δύο ωραίες κοπέλες, Αμερικανίδες σίγουρα, αφού δεν είχαν βαφτεί σαν να πηγαίναν στη δεξιώση του πρέσβη και μερικά συμπαθητικά ως ωραία παιδιά, ένας είχε και τρομερούς δικέφαλους. Ο Sedaris ήταν άψογος. Διάβασε τρεις ιστορίες του και η αίθουσα δονούνταν από τα γέλια, κυρίως αυτοί που δεν τις είχαν διαβάσει. Το ξενερωτικό ήταν που έπρεπε να διαβαστεί και η ελληνική μετάφραση...η δημοσιογράφος έκανε καλή προσπάθεια, ήξερε ότι ο κόσμος ψιλοβαριόταν να ξανακούσει τις ίδιες ιστορίες στα ελληνικά, αλλά εντάξει, όλα πήγαν καλά. Στο τέλος υπέγραψε και βιβλία ο Sedaris και όταν υπέγραψε και το δικό μου ένοιωσα σαν τον Will Truman στον 8ο κύκλο του Will & Grace που πάει με μία κούκλα στον ηθοποιό που έπαιζε τον Sulu στο Star Trek και του λέει: "Um... Mr. Takei? I'm a huge fan. Would you sign my doll? Oh, God. That sounded so girly. I-- I'm an admirer of your work. Would you sign my doll?"

Τέλοσπάντων, γελάσαμε απίστευτα, το χάρηκα τόσο που μπόρεσα και τον είδα από κοντά, ο άνθρωπος είναι ιδιοφυία. Αλλά αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση δεν ήταν ο Sedaris, αλλά ένα παιδί που καθόταν σε παραδιπλανή θέση. Ήταν ωραίο παιδί, με τον που μπήκε τον πρόσεξα, αλλά φορούσε ένα ζευγάρι παπούτσια που ήταν χρυσά με κάτι μικρές λεπτές μαύρες γραμμές ή έτσι μου φάνηκε. Οπότε και εγώ άρχισα να αναρωτιέμαι. Είτε εγώ δεν έχω καμία ιδέα από ντύσιμο, είτε αυτός είχε το πρόβλημα. Επίσης, και επειδή το παιδί φαινόταν ότι είτε ήταν gay, είτε ήθελε να είναι, άρχισα να σκέφτομαι μήπως το γεγονός ότι είμαι τελείως εκτός του κύκλου με έχει οδηγήσει σε αιρετικές ενδυματολογικές επιλογές για το χώρο και αυτός απλά φορούσε τα πιο τέλεια παπούτσια που μπορεί να φορέσει ένας gay. Και το ερώτημα αυτό γιγαντώθηκε μέσα μου, ιδίως τώρα που ψάχνω παπούτσια για κουστούμι και όλα μου φαίνονται υπερβολικά eccentric και μάλλον θα καταλήξω σε κάτι κλασσικά ζευγάρια της Boss, που είδα στο Χαλάνδρι. Τελικά τα χρυσά παπούτσια είναι στη μόδα ή όχι? Και πως θα μπορούσα να ρώταγα το συγκέκριμενο άτομο, χωρίς να το προσβάλλω και χωρίς να μου να αρνηθεί να μου δώσει το τηλέφωνο του, νομίζοντας ότι είτε είμαι βλάχος, είτε εξαιρετικά αγενής.

Και εντέλει, όλα αυτά είναι και ο λόγος για τον οποίο άρχισα αυτό το μπλογκ. Να μου λυθούν κάποιες απορίες και να μπορέσω να πω αυτά που δεν μπορώ να πω στους φίλους μου, οι οποίοι δεν έχουν ιδέα από Sedaris και χρυσα παπούτσια και οι οποίοι μου είπαν ότι αν ήξεραν ότι θα είχε γέλιο θα ερχόντουσαν, ότι τελικά το δικαστήριο πήρε αναβολή και ότι το ποδόσφαιρο δεν έγινε γιατί δεν μαζεύτηκαν άτομα.