Περί όνου σκιάς.

Γύρισα και από την Αίγινα που είχα πάει το ΣΚ. Ωραία περάσαμε, πολύ γέλιο ρίξαμε, πολύ κρασί ήπιαμε και πολύ μελαγχολήσαμε όταν ήταν να πάρουμε το πλοίο για τον Πειραιά. Κάθε φορά που πάμε το ίδιο γίνεται. Ευχόμαστε να μην είχαμε δουλειά τη Δευτέρα για να καθόμασταν ακόμα λίγο.

Τα κορίτσια είχαν πάει από την Παρασκευή, εγώ με τον κολλητό μου από το Σάββατο. Αυτός έφυγε την Κυριακή τό πρωί, είχε βάρδυα στο πλοίο, αυτή είναι η ζωή των στρατιωτικών, όλο κάτι να σε ξενερώνει, άσε που όλο το Σάββατο ήταν στο τηλέφωνο με συναδέλφους του να συζητάνε για τις επισκευές στο πλοίο, για την άσκηση που θα πάνε κλπ κλπ. Όταν έμεινα με τις κοπέλες, συζητήσαμε για το κονέ που θα του κάνουμε το επόμενο Σάββατο με εκείνη τη φίλη μου από το μεταπτυχιακό και αναρωτηθήκαμε αν θα βρεθεί κάποια κοπέλα να τον αντέξει.

Δεν είναι κακό παιδί. Αντίθετα είναι ίσως ο αγαθότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ. Είναι όμως τόσο ατσαλάκωτος που πάντα η πρώτη εντύπωση που έχει όποιος τον γνωρίζει είναι αρνητική. Όταν όμως τον γνωρίσεις καλύτερα τον λατρέυεις. Για μένα είναι σαν τον μικρό μου αδελφό, αν και είμαστε συνομήλικοι. Κάνουμε παρέα από το Γυμνάσιο και πάντα, αν και ακολουθήσαμε διαφορετικούς δρόμους, αυτός στρατιωτική σχολή, εγώ Νομική, πάντα είμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο, πάντα καταλαβαινόμασταν καλύτερα από ότι με οποιονδήποτε άλλο. Στο σχολείο αυτός αντέγραφε από εμένα στα Αρχαία, εγώ από αυτόν στη Φυσική. Μαζί βγαίνουμε για να ψωνίσουμε, έχει γίνει δε ο προσωπικός μου σύμβουλος επί θεμάτων μόδας. Έχουμε καταλήξει να έχουμε σχεδόν το ίδιο στυλ, αν και εγώ εξακολουθώ να κάνω στυλιστικά εγκλήματα κατά συρροήν.

Σήμερα όμως συνειδητοποίησα δύο πράγματα, που μ' έκαναν να αναρωτιέμαι αν ξέρω έστω και ελάχιστα αυτό τον άνθρωπο, που νοιώθω σαν αδελφό μου. Το πρώτο ήταν όταν ενώ τρώγαμε πρωινό με τα κορίτσια μου είπαν ότι το βασικότερο πρόβλημα του Π., του κολλητού μου, είναι ότι ζει στη σκιά μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσαν και ακόμα έχω αμφιβολίες. Μου είπαν ότι εγώ σε σύγκριση με τον Π. είμαι πιο κοινωνικός, πιο ζεστός, σε μία παρέα μονοπωλώ την συζήτηση, έχω ευφράδεια και ότι επειδή είμαι πιο ωραίος και ψηλός μία γυναίκα κοιτάζει εμένα και όχι τον Π., ο οποιός σε μία παρεά εξαφανίζεται και επισκιάζεται δήθεν από εμένα. Αυτό πίστευαν αυτές, εγώ το αρνήθηκα, αλλά ύστερα άρχισα να σκέφτομαι όλες αυτές τις περιπτώσεις που προσπαθήσαμε να του γνωρίσουμε κοπέλες σε εξόδους για καφέ, για ποτό κλπ και αυτός ουσιαστικά δεν μίλαγε, ενώ εγώ άνοιγα κουβέντα και μετά δεν το έκλεινα. Υπήρξαν και κανά δυο περιπτώσεις που η κοπέλα έδειξε περισσότερο ενδιαφέρον για μένα παρά για τον Π. Του έχω κάνει κακό λοιπόν? Μήπως όντως πρέπει να αλλάξω εγώ και όχι αυτός? Μήπως το κακό είναι ότι εγώ είμαι υπερβολικά ανοιχτός και όχι ότι αυτός είναι υπερβολικά κλειστός? Μήπως είμαι τόσο εγωκεντρικός ώστε να βάζω πάνω από το καλό του φίλου μου, τη δική μου ευχαρίστηση?

Το δεύτερο είναι το πώς θα αντιδρούσε αν μάθαινε ότι είμαι γκέι. Ο Π. είναι στρατιωτικός, με συντηρητικό μπακγκράουντ και τη γνωστή αντιμετώπιση απέναντι στους γκέι. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η συμπεριφόρα του θα άλλαζε, θα ήταν σίγουρα πιο επιφυλακτικός και θα το έδειχνε. Δεν ξέρω αν θα έφτανε στο σημείο να έκοβε και κάθε σχέση μάζι μου.

Βλέπω λοιπόν, ότι ένας άνθρωπος τον οποίο νοίωθω σαν αδελφό μου, ένας άνθρωπος που μου είναι τόσο κοντά, άρχισε από σήμερα να μου φαίνεται σαν ξένος. Και όλα αυτά από μία απλή πρωινή κουβεντούλα.