Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Η τελευταία μου μέρα ως δικηγόρος.


Όπως όλοι οι σπασίκλες στο σχολείο, έτσι και εγώ αποφάσισα ότι για να κάνω περήφανους τους γονείς μου και για να με αγαπάνε και να με σέβονται όλοι, έπρεπε να γίνω είτε γιατρός, είτε δικηγόρος. Το πρώτο αποκλείονταν γιατί ήμουν πάτος στη χημεία και τα μαθηματικά, οπότε κατέληξα στο δεύτερο. Πέρασα στη Νομική Αθηνών με χαρές και πανηγύρια και από εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιήσα ότι δεν ήθελα να γίνω δικηγόρος. Δεν μπορούσα να κάνω πίσω όμως και τελικά, μετά κόπων και βασάνων τελείωσα τη σχολή στα 5 χρόνια και αφού πέρασα 16 μαθήματα στο τελευταίο έτος, αφού τα προηγούμενα προφανώς ξυνόμουνα.

Μετά έκανα και άσκηση σε ένα δικηγόρο που θεωρούσε ως υπέρτατη έκφραση φιλίας και αγάπης να μας φωνάζει "μαλάκες" και να να λέει ότι θα μας γαμήσει και δεν ήταν καν εμφανήσιμος. Μετά έκανα και μεταπτυχιακά, πήγα και φαντάρος και αποφάσισα ότι τώρα πια θα γίνω κανονικός δικηγόρος με κάρτες, τσάντα και όλα. Τελικά κάρτες δεν έβγαλα ποτέ, και αντί τσάντας είχα ένα σακίδιο, όπου το πρωί έβαζα δικογραφίες, ημερολόγια και άλλα και το απόγευμα τα ρούχα τοου γυμναστηρίου, πετσέτες και γάντια για τα βάρη.

Πάντως τα έκανα όλα: εμφανίστηκα στο ειρηνοδικείο με κοστούμι Μπος και ύστερα όλο το γραφείο με κοροίδευε "μεγάλες στιγμές έζησε το ειρηνοδικείο", έκανα τον μεταφραστή σε Γάλλους πελάτες, μεταφράζοντας ουσιαστικά αυτά που ήθελα έγω, στριμώχτηκα σαν σαρδέλα στο ΠΡΟΚΑΤ για να εγγράψω προσημείωση υποθήκης με την ελπίδα ότι μες στο συνωστισμό όλο και κάποιος ωραίος ασκούμενος θα κόλλαγε πάνω μου, χώθηκα σε σκονισμένα βιβλία κάνοντας έλεγχο τίτλων με το ένα μάτι και κοιτώντας ποιος πηγαινοέρχεται με το άλλο, αλλά τελικά προκοπή δεν είδα. Λεφτά δεν έβγαλα, μπροστά στους δικαστές εξακολουθουσα να τρέμω, με τις γραμματείς αδυνατούσα να φλερτάρω για να κάνω τη δουλεία μου και κάθε πρωί που ξύπναγα βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή που δεν δήλωσα στο μηχανογραφικό το Ιστορικό-Αρχαιολογικό. Και επειδή η κατάσταση απαιτούσε άμεσες και δραστικές λύσεις αποφάσισα να τα παρατήσω όλα μέσα σε μία στιγμή. Ήμουνα στην Ιθάκη διακοπές όταν μου ήρθε η ιδέα να παραιτηθώ και να κάνω αυτό που πάντα ονειρευόμουνα. Και έτσι και έγινε. Κουράστηκα, φαλήρισα, στενοχωρήθηκα, έκλαψα, αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Δεν θα πω τι κατάφερα, απλά ότι πλέον όταν περπάτάω για να πάω στο σταθμό του Μετρό το πρωί, δεν έχω πια το κεφάλι σκυμμένο, αλλά κοιτάω ψηλά.

Σήμερα, και επίσημα έπαψα να είμαι δικηγόρος. Δεν λυπήθηκα. Απλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι και εκείνα τα χρόνια της δικηγορίας είναι ένα μέρος του ευατού μου, κάτι δικό μου. Δεν μετάνοιωσα για αυτά τα χρόνια, μόνο για τις επιλογές μου. Ίσως να έφταιγα εγώ, ίσως κάτι άλλο.

Τώρα πια όταν βλέπω νέους δικηγόρους στην ηλικία μου στο τραίνο, στο δρόμο, δεν μπορώ να μην νοιώσω ότι ενώ κέρδισα την ελευθερία μου και την προσωπική μου γαλήνη, ταυτόχρονα κάτι έχασα, που ίσως αυτοί οι νέοι δικηγόροι να το έχουν βρει ή να το βρουν στο μέλλον.

6 σχόλια:

cobden είπε...

Μεγειά το μπλογκ!
Να σου ευχηθώ, πρώτα απ'όλα, να σου έρθουν όλα όπως τα επιθυμείς στη νέα σου σταδιοδρομία!Πάνω κάτω είχα τις ίδιες αναζητήσεις με σένα(δικηγόρος κι εγώ) και γι'αυτό το κομμάτι σου με προβλημάτισε πολύ.θα γράψω σύντομα αναλυτικό πόστ πάνω στο θέμα!Καλό βράδυ

revqueer είπε...

Κι εγώ φοιτητής είμαι και απεχθάνομαι τη σχολή! Εύχομαι να έχω το κουράγιο να ακολουθήσω το παράδειγμά σου ευκαιρίας δοθείσης...

DrFinch είπε...

Ευχαριστώ cobden για τις ευχές. Το μπλογκ δεν έχει και φοβερές αξιώσεις. Σίγουρα δεν με διακρίνει η ικανότητα του να εκφράζομαι γραπτά. Και σίγουρα δεν έχει και καμία πρωτοτυπία. Απλά είναι μια απόπειρα να γράφω κάποιες σκέψεις που δεν μπορώ να εκφράσω σε φίλους και γνωστούς.
Για τη δικηγορία, έχω καταλήξει ότι το πρόβλημα ήμουν ίσως εγώ και όχι το επάγγελμα. Ο καθένας παλεύει στο δικό του χώρο και διακρίνεται εκεί. Εγώ δεν τα κατάφερα και επιχείρησα κάτι άλλο. Τώρα είμαι σε ένα άλλο επαγγελματικό χώρο όπου νομίζω ότι είμαι σαφώς καλύτερος και νομίζω ότι ταιρίαζω. Περιμένω με ενδιαφέρον το σχετικό ποστ σου. Να δω, τέλοσπαντων, μήπωα απλά ήμουν ένας ανίκανος, παραιτημένος και γι' αυτό τα βρόντηξα.
Τον revqueer τον τρομάξαμε! Αλλά όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Για να είμαι όμως ακριβοδίκαιος, πρέπει να πω ότι η Νομική με βοήθησε πολύ στη μετέπειτα ζωή μου, ακόμα και σ' αυτό που κάνω τώρα. Είναι καλό εφόδιο. Απλά πιστεύω ότι άλλο η σχολή και άλλο η δικηγορία.

Provato είπε...

ναι αλλά τι είναι αυτό που ονειρευόσουν να κάνεις ε; γιατί δεν μας λες, θα σκάσω από περιέργεια! :-)


πάντως υπάρχουν και χειρότερα. να είσαι στο "χώρο" που ονειρεύεσαι και να διαπιστώνεις ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ονειρευόσουν ή ότι δεν μπορείς να ανεχτείς το πόσο άσχημοι είναι οι κανόνες του παιγνιδιού... τότε, τι κάνεις. εγκαταλείπεις κάτι που αγαπάς ή...

DrFinch είπε...

Οπα πρόβατο...σαν να προβλέπεις το μέλλον μου... Εκεί που είμαι τώρα, έχω ακούσει ότι αυτό που λες είναι ο κανόνας. Τότε είναι όντως σκούρα τα πράγματα. Οψόμεθα.
Και είναι λίγο δύσκολο να πω που βρίσκομαι. Είναι εύκολο να στοχευθώ εκεί μέσα. Θα στο πω κάποια μέρα ιδιαιτέρως.:-))

Kirdou είπε...

Εγω ειμαι στη αντιθετη πλευρα ακριβως.Δηλαδη περασα στο ιστορικο-αρχαιολογικο ενω ειχα πρωτη επιλογη την νομικη....Οχι οτι ειναι κακη σχολη το ιστορικο αλλα με ενα πτυχιο νομικης θεωρω οτι μπορεις να εχεις πολλες περισσοτερες επιλογες στην αγορα εργασιας