Τί έμαθα το Πάσχα.

Επιτέλους τελείωνει και αυτό το τετραήμερο και μπορώ πλεόν ως καλός workacholic να επιστρέψω στους κανονικούς μου ρυθμούς, για τους οποίους όλο γκρινιάζω, αλλά δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά. Πρέπει να ομολογήσω ότι ως άθεος, άθρησκος κλπ κλπ δεν μου λέει τίποτα αυτή η γιορτή κατά την οποία ούτε δώρα ανταλλάσονται, ούτε να διασκεδάσεις σαν άνθρωπος μπορείς, ούτε συνοδεύεται από γλυκά της προκοπής (κάτι τσουρέκια και κουλούρια και έξω από την πόρτα). Τελοσπάντων, από αύριο ξανά δουλειά καιέγερση στις 6, που αρχίζει να μου αρέσει κιόλας. Πάντως για να πω ότι αυτές οι μέρες δεν πήγαν στράφι, σκέφτηκα να κατάγραψω τα πράγματα που αποκόμισα αυτό το τετραήμερο, για να τα θυμάμαι πάντα και να νοίωσω σοφότερος άνθρωπος.
Λοιπόν,
1. Αν και πάω σε εκκλησίες μόνο σε γάμους και κηδείες και τότε πάλι κάθομαι απ' έξω λες και είμαι ο Damien από την "Προφητεία", θα πρέπει να αναθεωρήσω σιγά σιγά τη στάση μου. Στην ακολουθία (ή όπως το λένε) της Ανάστασης, την οποία παρακολούθησα από την τιβί περιμένοντας να επιστρέψουν όλοι οι συγγενείς και λοιποί με το Άγιο Φως για να φάμε επιτέλους, παρατήρησα ότι ορισμένοι ψάλτες στη μητρόπολη, Πατριαρχείο και λοιπά μαγαζιά, ήταν χάρμα οφθαλμών. Μήπως να γίνω πιο regular church-goer?
2. Μπορώ χωρίς να πάθω τίποτα απολύτως να φάω τέσσερα πιάτα μαγειρίτσα στη σειρά. Και δεν εκάνα και νηστεία.
3. Όλοι οι φίλοι και φίλες μου έχουν εξοχικό και γονείς και παππούδες και αυτές τις μέρες την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια σε διάφορα χωριά ανά την επικράτεια. Να δούμε πότε σκοπεύουν να απογαλακτιστούν και να κάνουν και κανένα Πάσχα με φίλους και γκομένες/γκόμενους. Καλά δε λέω...και εγώ με τα σόγια ήμουν, αλλά με την πρώτη ευκαιρία την έκανα. Είδα όλους όσους δεν είχα δει για ένα ολόκληρο χρόνο.
4. Το Μεγάλο Σάββατο, το Κολωνάκι είναι άδειο. Για πρώτη φορά είδα γνωστά καφέ κλειστά. Μόνο το Rosebud είχε κόσμο και αυτό στο ισόγειο μόνο. Το καλό είναι ότι μπορείς και παρκάρεις άνετα και χωρίς να πληρώσεις και αυτό το κόκκινο εισιτήριο που παίρνεις από το περίπτερο.
5. Η ελληνική τηλεόραση είναι χειρότερη από ότι την θυμόμουνα. Και για κάποιο λόγο, το Πάσχα και ο χριστιανισμός έχουν κάποια σχέση με ταινίες για τον Αννίβα, την Κλεοπάτρα και με όπερες του Βέρντι. Τώρα που το θυμήθηκα, να πάω στο Μέγαρο στην "Σιμόν Μποκανέγκρα" ή θα κοιμηθώ πάλι, όπως στους "Σικελικούς Εσπερινούς"? Εγώ είμαι για "Τραβιάτα" το πολύ, άντε καμία "Μαντάμα Μπατερφλάυ".
6. Ο Καρατζαφέρης ήταν bodybuilder στα νιάτα του. Να σταματήσω γυμναστήριο τώρα ή αφού αφαιρέσω το μυαλό μου για να μην φανταστώ την εικόνα?
7. Το παιδί που έχει το μαγαζί με τα συμπληρώματα κλπ κλπ που αγοράζω είναι, αν και κοντούλης, τόσο hot όσο μου φαίνεται ή ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται? Καλά αυτό ήταν απορία. Δεν έμαθα τίποτα.
8. Το καλύτερο Πάσχα που έχω περάσει ήταν στην Κωνσταντινούπολη. Κρίμα που δεν μπόρεσα να πάω και φέτος και με περιμένανε και οι φίλοι μου εκεί. Όλες αυτές τις μέρες νοσταλγούσα τις βόλτες μου στο Νισάντασι και στην Ιστικλάλ.

9. Έχει δημαρχιακές εκλογές στο Λονδίνο και είμαι πάλι διχασμένος ποίον να υποστηρίξω, έστω νοητικά και ψυχικά. Από την μία είναι ο νυν δήμαρχος Κεν Λίβινγκστον που ταιριάζουμε ιδεολογικά (αν και δεν έχω πάει να δω τι έχει κάνει μέχρι τώρα)και από την άλλη ο υπέρ-κούκλος Μπραίαν Πάντικ, ετών 50, ο οποίος είναι ΚΑΙ ΓΚΕΙ, ΚΑΙ ΠΡΩΗΝ ΜΠΑΤΣΟΣ (καλά Άγγλος μπάτσος), μόνο που εκπροσωπεί τους Φιλελεύθερους, όπου κάπου κολλάω (εντάξει όχι απόλυτα, μην κλωτσήσει και ο cobden). Ο Πάντικ δεν έχει και πολλές ελπίδες να βγεί. Γύρω στο 10% θα πάρει κατά τις δημοσκοπήσεις. Η μάχη παίζεται ανάμεσα στον Κεν και τον υποψήφιο των Συντηρητικών, ένα τύπο που μοιάζει με πρώην μέλος ξεπεσμένου ποπ-ροκ συγκροτήματος των 70's. Για του λόγου το αληθές παραθέτω και φωτό του Πάντικ και του τελειωμένου υποψηφίου των Συντηρητικών, Μπόρις Τζόνσον τον λένε. Του Κεν δεν παραθέτω, δεν λέει και τίποτα.
Και μίας και το έπιασα το θέμα και λόγω του ότι έχω και ένα κόλλημα με τους πολιτικούς και την πολιτική σε βαθμό βίτσιου θα πρέπει να σημειώσω ότι και στην Ρώμη γίνονται εκλογές για δήμαρχο, όπου ο υποψήφιος της Κεντρο-αριστεράς (ή ότι τελοσπάντων είναι αυτό το πράγμα που λέγεται κεντρο-αριστερά) είναι πάλι ο Ρουτέλι, ετών 54. Με καθαρά πολιτικά κριτήρια, θα τον ψήφιζα και με τα δύο χέρια.



Στις δύο προηγούμενες φωτό, ο Ρουτέλι σε νεότερη ηλικία, μάλλον πριν καμιά δεκαριά χρόνια.

Ακολουθεί αφιέρωμα στον Πάντικ και μία φωτό του Τζόνσον, έτσι για την σύγκριση. Α, να σημείωσω ότι το όνομα του Πάντικ συνδέθηκε με την υπόθεση Μενέζες, εκείνου του βραζιλιάνου φοιτητή που σκοτώθηκε από πυρά αστυνομικών στο μετρό του Λονδίνου γιατί φορούσε μπουφάν στο κατακαλόκαιρο και θεωρήθηκε ύποπτος τρομοκράτης. δεν γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες. Θα το ψάξω το πράγμα.






10. Το "περί τυφλότητας" έχει γυριστεί σε ταινία, όπως λέει ο provatos. Επιτέλους μία ταινία για να περιμένω και εγώ.
11. Τελικά, από τα πράγματα που λες ότι θα κάνεις το τετραήμερο, δεν κάνεις ούτε τα μισά. Πάλι η δουλειά στη μέση θα μείνει.
12. Μπορώ να περάσω δύο ώρες χωρίς να σκεφτώ τον συνάδελφο που λέγαμε. Μόνο που αυτές οι δύο ώρες είναι όταν πεινάω και όταν τρώω.
13. Από σήμερα με έχει πίασει μία τρομερή αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε γαμάτα!!!